در جمهوری اسلامی ایران، اکران فیلم های خارجی ممنوع است زیرا:
“عمق فاجعه در سیمای جمهوری اسلامی و مدیریت آنست”
“ تلویزیون به ابزار سیاست گذاری های سینما بدل شده است. “
” تلویزیون تنها پخش‌کننده رسمی و انحصاری فیلمهای سینمایی خارجی است “
” سیاست رسمی نمایش اینگونه فیلم ها، بر اساس بخش دولتی و انحصاری بودن آنست”
“مسئولین تلویزیون نیز در گروه سیاست‌گذاران سینما قرار دارند”
” تصمیم‌گیری در تلویزیون برای نمایش فیلم، نه دموکراتیک است، نه کارشناسانه و نه رقابتی “
“منتقدان در چهار دهه گذشته در شرح و نقد فیلم‌هایی می‌نوشته‌اند که مردم قانوناً مجاز به دیدن آنها نبوده‌اند”
بنابراین،سیاست انزوا علاوه بر اینکه مانع حضور سینمای ایران در جهان گردیده، مانعی است برای حضور سینمای جهان در ایران یعنی:
اعمال سیاست الزام‌آوری که، برای هیچکس الزام‌آور نبوده است.
ما اعضای کمیته دفاع از حقوق هنرو هنرمندان ضمن درخواست آزادسازی مدیریت شده و رفع انحصار نمایش و اکران فیلم های خارجی، براین باوریم که این اقدام میتوان:
- به افزایش گرایش مخاطبان سینما به این هنر و آشتی آنها با سینما منتهی گردد..
- از حیث محتوی، ورود و اکران فیلمهای خارجی به توسعه و تنوع گونه های تولید فیلم در کشور کمک کند
- از طریق افزایش انتخاب تماشاگران هرچه بیشتر تمایل آنان را بدین هنر افزایش دهد.
- به تولید و توزیع و ارتقا سطح سواد بصری مخاطب می‌تواند کمک کند.
- می‌تواند باعث افزایش کیفیت تولیدات داخلی گردد.
- و در نهایت میتوان با اکران رسمی فیلمهای خارجی، درامد کسب شده از قاچاق فیلم توسط قاچاقچیان جلوگیری کرد.
709
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
کمیته دفاع از حقوق هنر و هنرمندان
برگرفته از متن سخنرانی آقای حسام‌الدین آشنا مشاور فرهنگی رئیس‌جمهور ۵اردیبهشت ۱۳۹۵
