مجید اسدی فعال سابق دانشجویی و زندانی سیاسی محبوس در سالن ۱۰ زندان رجایی شهر کرج طی نامه‌ای سرگشاده به نوبه خود نسبت به اعتصاب غذای آرش صادقی، کنشگر مدنی محبوس در این زندان ابراز نگرانی کرده است. او در قسمتی از این نامه نوشته است “وقتی جدیت‌اش برای اعتصاب از تقاضای ما برای انصراف او از این تصمیم پیشی گرفت دیگر ما ماندیم و نگرانی های نفس گیر و جسمی که در برابر چشمان‌مان به مرور کم می‌شود”.
به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، مجید اسدی زندانی سیاسی محبوس در سالن ۱۰ زندان رجایی شهر با نگارش نامه ای از اعتصاب غذای آرش صادقی، فعال حقوق بشر محبوس ابراز نگرانی کرده است.
پس از ضرب و شتم و انتقال گلرخ ابراهیمی ایرایی و آتنا دائمی به زندان قرچک ورامین، آرش صادقی همسر خانم ایرایی در پی آگاهی از این واقعه و به نشانه اعتراض از روز شنبه مورخ ۷ بهمن ماه اعتصاب غذای خود را آغاز کرد.
آرش صادقی به تازگی اعتصاب غذایی بالغ بر ۷۰ روز را پشت سر گذاشته بود و به لحاظ پزشکی در وضعیت نامناسبی به سر می برد برای همین اعتصاب او مایه نگرانی جدی خانواده و اطرافیان او شده است.
مجید اسدی، هم بند آقای صادقی بعنوان یک شاهد طی نامه‌ای سرگشاده نسبت به اعتصاب غذای این کنشگر مدنی واکنش نشان داده. او در قسمتی از این نامه نوشته “وقتی جدیت‌اش برای اعتصاب از تقاضای ما برای انصراف او از این تصمیم پیشی گرفت دیگر ما ماندیم و نگرانی های نفس گیر و جسمی که در برابر چشمان‌مان به مرور کم می‌شود”.
متن کامل نامه را به نقل از هرانا بخوانید:
سال‌ها پیش تصور این را نداشتیم که دانشگاه برایمان قرنطینه ورود به زندان خواهد شد و حالا ده سال از آن دوران می‌گذرد و دوستی ما بیش از هر کجا، پیمان هایش را در زندان تازه کرده است.
اکنون با آرامش در زیر سقف یک اتاق در زندان، صبح را تا شام مرور می‌کنیم و او لحظه به لحظه گویی چیزی از جسمش کنده و ذوب می‌شود.
پیشتر هر روز کیسه‌ای از دارو قوت غالب او بود، ولی حالا اعتصاب غذا را شروع کرده و نشان آن لبخند های همیشه و بی‌هوا کم‌کم و زیر فوران درد دارد رنگ می‌بازد و ناگریز بخشی از دارو ها را برای کاستن عوارض دردناک آن کنار گذاشته است.
تعجب نمی‌کنم که برای رسیدگی به وضعیت‌اش، حتی حالی هم از او پرسیده نمی‌شود چه اینکه ماه‌ها پیش باید در بیمارستان بستری می‌شد اما او از یک ویزیت ساده در بیمارستان هم محروم است.
وقتی جدیت‌اش برای اعتصاب از تقاضای ما برای انصراف او از این تصمیم پیشی گرفت دیگر ما ماندیم و نگرانی های نفس گیر و جسمی که در برابر چشمان‌مان به مرور کم می‌شود.
برای او که هستی‌اش را در دامان مظلومیتی محض یافته، اعتصاب غذا آخرین کارزاری است که ناتوانی صدایش را نیرو می‌بخشد و همین مجابش می‌کند خواه بماند خواه در پرتاب آخرین تیر چله‌اش تمام شود.
مجید اسدی / زندان رجایی شهر کرج / یازدهم بهمن ۹۶
درباره نویسنده این نامه لازم به توضیح است، مجید اسدی در تاریخ ۳۰ بهمن ماه سال گذشته ساعت ۱۰ شب در منزل خانوادگی خود در کرج توسط نیروهای ورارت اطلاعات بازداشت و به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شد.
نیروهای امنیتی در زمان تلاش برای بازداشت آقای اسدی ضمن توهین به مادر این زندانی، علیرغم بیماری و ضعف جسمی پدر وی که به تازگی عمل پیوند کبد را انجام داده بود با او درگیر شدند و به پای وی آسیب وارد کردند.
این فعال سابق دانشجویی پیشتر نیز در تاریخ ۱۸ تیرماه سال ۸۷ در مراسم هجده تیر دستگیر و به مدت ۵۲ روز در سلول انفرادی نگهداری شده بود.
حکم دادگاه بدوی وی در رابطه با پرونده ۱۸ تیرماه، در اردیبهشت ماه ۸۹ به وی ابلاغ گردید، که در آن توسط شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی صلواتی به تحمل ۴ سال حبس تعزیری محکوم شد. علی رغم درخواست تجدید نظر، بدون اینکه حکم نهایی به او ابلاغ شود، برای اجرای حکم به زندان فرا خوانده شد و از تاریخ ۱۳ مهر ماه ۹۰ تا خردادماه سال ۹۴ در زندان بود.
خبرگزاری هرانا در آبان‌ماه سال جاری به نقل از یک منبع آگاه گزارش کرده بود “مجید در بازداشت قبلی دچار التهاب ستون فقرات شد. به مرور یکی از مهره های ستون فقراتش تغییر شکل داد، عملا کار خاصی نمیشد برای این مشکل کرد جز اینکه آن را کنترل کرد و از گسترش مشکل به سایر اعضای بدن جلوگیری کرد، عملی که در واقع عکس آن در رجایی شهر در حال انجام است.”
مجید اسدی، پیام شکیبا دو تن از فعالان سابق دانشجویی و محمد بنازاده امیرخیزی از زندانیان سیاسی شناخته شده در زندان رجایی شهر کرج توسط شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران مجموعا به تحمل ۲۸ سال حبس تعزیری و ۴ سال تبعید محکوم شدند.
مجید اسدی فارغ التحصیل رشته اقتصاد از دانشگاه علامه طباطبایی است و عضویت در شورای مرکزی انجمن اسلامی دانشکده اقتصاد را در کارنامه خود دارد.
او که از بیماری «التهاب حاد ستون فقرات و دستگاه گوارش» در رنج است، هم‌چنان از درمان مناسب محروم مانده و از زمان انتقال به زندان رجایی شهر کرج نیز قرص های مورد نیاز خود را منظم دریافت نکرده است.
