کتاب «نوای کاروان، دفتر دوم از شعرهای منتشرنشده نیما یوشیج» به تصحیح سعید رضوانی با حضور کامیار عابدی، احمدرضا بهرام‌پورعمران و مصحح کتاب در شهر کتاب نقد شد.
بر اساس خبر رسیده، در ابتدای نشست نقد این کتاب، علی‌اصغر محمدخانی، معاون فرهنگی شهر کتاب، اظهار کرد: حدود ۲۰ سال پیش از ریاست وقت فرهنگستان زبان و ادب فارسی، دکتر حسن حبیبی، شنیدم که گونی‌هایی از دست‌نوشته‌های نیما را خریداری کرده‌اند. نتیجه کار گروه ادبیات معاصر روی این یادداشت‌ها تاکنون انتشار دومین دفتر از شعرهای منتشرنشده نیما است که امیدواریم در بررسی شعر مدرن فارسی و شناخت نیما مؤثر واقع شوند. گفتنی است نیما در زمان حیات خود، دکتر محمد معین را وصی نظارت بر شعر خود می‌گذارد. اما عمر معین چندان نمی‌پاید که از عهده این کار برآید و اشعار نیما را کسان دیگری چاپ می‌کنند.
او افزود: نیما در طول زندگی خود از افراد بسیاری تأثیر پذیرفته و بر بسیاری از شاعران تأثیر گذاشته است. خودش در نامه‌ها می‌گوید این نظام وفا بود که شعر را در دهان من گذاشت و مرا به این راه دلالت کرد. همچنین با بسیاری از نویسندگان، پژوهشگران و موسیقی‌دانان دوره خودش در ارتباط بود. در حوزه اندیشه فلسفی نیز متأثر از آیت‌الله حائری بابلی است.
محمدخانی گفت: نیما با جایگزین کردن نظام بندها به‌جای نظام ابیات در وزن شعر فارسی جایگاه مهمی به خود اختصاص داده است. او، بنا بر یادداشت‌ها و نامه‌هایش، می‌کوشید ساختار شعر را به نثر نزدیک کند. منتقدان ابهام، طبیعت‌گرایی ساده، نگرش سیاسی و اجتماعی ویژه، شگردها و ذوق‌های زبانی را در آثار نیما مورد توجه قرار داده‌اند و آثار او را از نظر قالب شعری به اشعار قدمایی یا سنتی، نوقدمایی یا نیمه‌سنتی، آزاد یا نیمایی تقسیم می‌کنند. این تقسیم‌بندی سیر تدریجی تحول نیما و نگرش او به قالب‌های شعر کلاسیک فارسی را به ما نشان می‌دهد. آنچه به چهره ادبی نیما تشخص می‌دهد و جایگاه او را در تاریخ شعر فارسی تثبیت می‌کند، شعرهای آزاد او است. پس، اشعار نیمایی برای ما اهمیت بیشتری دارند. اما شعرهایی از مجموعه‌ی «نوای کاروان» در این دسته‌بندی سه‌گانه نمی‌گنجد. این شاید بحث‌هایی تازه در میان منتقدان و پژوهشگران نیما دراندازد.
