پایگاه خبری تئاتر: مریم کاظمی، کارگردان تئاتر درباره جدیدترین فعالیت‌های خود گفت: سال ۹۸ را با اجرای نمایش «ساعت هشت در کشتی» شروع کردیم و ۱۳ اردیبهشت به اولین دور اجرای این نمایش پایان دادیم. طبق معمول برنامه‌های آینده گروه تئاتر مستقل با کمک اعضای گروه و همکارانمان پیش بینی و در حال انجام است.
وی در ادامه افزود: از بین نمایش‌های اعلام شده در فهرست برنامه‌های آینده در بروشورهای گروه تئاتر مستقل، نمایش «همینه که هست یا بودی کیوار» و «سه زن چاق آنتیب» و «ملودی ورشو» که هر سه کاری برای بزرگسالان است و احتمالا روی دو کار برای دو سال آینده برنامه ریزی داریم.
کاظمی با اشاره به اینکه در بخش نمایش‌های کودک و نوجوان، آمادگی اجرای رپرتوار مجموعه تولیدات گروه تئاتر مستقل در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان را دارند، گفت: بنابراین در تدارک کار جدیدی با مختصات و بر اساس یکی از کتب چاپی و مورد قبول کانون هم برای نوشتن نسخه اجرایی هستم و در صورت هماهنگی و توافقات لازم، وارد فاز عملیاتی و اجرایی می‌شویم.
وی با بیان اینکه بخش دیگر فعالیت‌هایشان، آموزش تئاتر برای کودکان و نوجوانان است، افزود: آموزشگاه گروه تئاتر مستقل در حال ثبت نام برای شروع ترم تابستان است و همزمان در چند آموزشگاه دیگر به تدریس مشغول هستم. همچنین خودم در دو پروژه تصویری نیز به عنوان بازیگر حضور دارم و در کنار همه اینها در حدی که بتوانم وظایف صنفی خود را در خانه تئاتر انجام می‌دهم.
*تفاوتی بین شرایط اجراهای کودک و بزرگسال نیست
کاظمی درباره وضعیت نمایش‌های کودک در قیاس با بزرگسالان گفت: شرایط تولید و اجرای تئاترهای ویژه کودک و نوجوان جدا از شرایط تولید کار برای بزرگسالان ارزیابی نمی‌شود.
وی در این باره افزود: قبل از «ساعت هشت در کشتی» که تولید ۹۷ و ۹۸ است، نمایش «ماه پیشونی» تولید کانون پرورش فکری آخرین کاری بود که به صورت حرفه‌ای در زمینه کودک و نوجوان اجرا کرده بودم. در سال ۹۶ اجرای «یک پنجمک» یا کار پایانی کلاس‌های بازیگری را در جشنواره شهر داشتم و در این فاصله دو کار بزرگسال «خسیس» و «رویای شب تابستان» را تولید کردم.
کاظمی با بیان اینکه نمی‌تواند بگوید شرایط کار کودک یا بزرگسال سخت‌تر و پیچیده‌تر است، افزود: از نظر من امکانات اولیه برای تولید هر نمایشی اینها هستند: تأمین مخارج تولید شامل پوشش‌دهی دستمزدها و هزینه‌ها، امکان تبلیغات و اعلان عمومی به طور یکپارچه و همه گیر و بدون انحصار و تامین هزینه‌های آن و برنامه‌ریزی دراز مدت برای تولیدات حداقل پنج ساله برای اینکه گروه‌های نمایشی بتوانند روی امکان اجرای و حضور عوامل حساب کرده و بدین طریق امنیت روانی اشخاص و گروه‌ها تامین شود.
وی در ادامه افزود: به این عوامل باید بیمه کار که شامل همه عوامل شود و رسما قرارداد بین تولید کننده و شرکت‌های بیمه منعقد شود، سالن تمرین با شرایط بهداشتی مناسب، امکان تمرین کامل تکنیکال در سالن مورد نظر قبل از اجرا با برنامه ریزی مناسب، سالن‌های مجهز به نور و صدا، امکانات فنی، گرمایش و سرمایش و امکانات بهداشتی را برای هنرمندانی که هر روز تعویض لباس دارند و روی صحنه عرق می‌ریزند، نیز اضافه کرد.
وی درباره دیگر انتظارات گروه‌های نمایشی گفت: امکان حضور در سالن نمایش حین اجرا حداقل سه ساعت قبل و زمان کافی برای خروج از ساختمان تئاتر با آرامش و امنیت، عدم درگیر کردن هنرمندان به رقابت فروش و گیشه، پرداخت به موقع دستمزدها، عدم نگرانی برای نبود کار و اجرا، امنیت تمرین و اجرا به لحاظ بازبینی‌های شوراهای نظارتی که ترس و انتظار را به گروه‌ها منتقل می‌کند.
کاظمی با اشاره به اینکه بنابراین با توجه به این عوامل تفاوتی بین تولید تئاتر کودک و نوجوان و بزرگسال یا کلا خانواده تئاتر وجود ندارد، افزود: تا زمانی که این حداقل‌ها تامین نشود کار برنامه ریزی اجرای تئاتر سخت است و اگر هم کاری انجام شود با بدبینی و دشواری همراه است.
*هیولایی در لباس سرمایه‌های کلان و بدون نظارت تئاتری
این کارگردان و بازیگر تئاتر درباره اجرای نمایش‌های لاکچری و تجاری گفت: در مورد نمایش‌های اجرا شده با بلیت‌های گران قیمت، باید بگویم بخشی از برنامه‌ریزی کلان مدیریت تئاتر برای از رده خارج کردن مشاغل جزئی، حمایت از تئاترهایی با بودجه زیاد است.
وی در این باره افزود: به طور مثال سوپرمارکت‌ها، بقالی‌های کوچک را نابود کردند و آنها خودشان در بازار کار و رقابت تبدیل به یک نیمچه سوپر مارکت شدند. شرکت‌های اقماری و کارخانه‌ها و تراست‌ها، کسب و کارهای کوچک را از رده خارج کردند. اینها در دنیای تجارت طبیعی است و نظارت صنفی و رویارویی سرمایه و کار با تعریف وزارت کار قالب شکل معمول خودش را یافته است.
کاظمی افزود: ولی در دنیای تئاتر، خلاقیت و هنر اگر به آن اعتقاد داریم ورود سرمایه‌های کلان بدون نظارت اساسی از طرف صنف و مدیریت تئاتر کشور شکل افسار گسیخته و هیولای همه چیز خوار پیدا خواهد کرد.
وی اظهار داشت: اتفاقا مدیریت تئاتر با حمایت و پرداخت بخشی از هزینه‌های تولیدات کلان می‌تواند کنترل درستی روی قیمت‌گذاری بلیت‌ها داشته باشد و امکان دیدن این نمایش‌ها برای همگان حداقل قشر متوسط فراهم شود. اگر هم امکان حمایت مالی خیلی گران را ندارد میزان حمایت از تولیدات کلیه نمایش‌ها با توجه به شرایط بالا که قبلا عرض کردم، می‌تواند حیات سالم گروه‌های نمایشی دیگر را فراهم کند و در صورت تقسیم عادلانه امکانات با توجه به شرایط هنری، جامعه تئاتر بدون تنش و درگیری به ارائه تولیدات نمایشی می‌پردازند.
کاظمی درباره این شرایط توضیح داد: شرایط هنری شامل ابزار اندازه‌گیری موقعیت هنری گروه‌ها به صورت معیار منظم و بر اساس قوانین صنفی تعریف شده که تنها وظیفه نهاد صنفی خانه تئاتر است و مدیران می‌توانند از معیارهای قابل قبول صنفی در ارزیابی کمی و کیفی نمایش‌ها و گروه‌ها استفاده ببرند. در غیر اینصورت و در نبود زیرساخت‌های تعریف شده قانونی (به معنای قبول عام) هرج و مرج و سهم خواهی و جنگ و مبارزه برای پول همه را فرسوده خواهد کرد و نمی‌توان از نمایش‌هایی که با هزینه‌های کلان تولید می‌شود، انتظار دیگری جز تامین پول داشت، به این ترتیب ایرادی نمی‌توان به آنها گرفت زیرا اهرمی برای ورود و تعیین حدود وجود ندارد.
