مدرسه ملی سینمای ایران با مدیریت روح‌الله حسینی در ۲۴ اسفند ۱۳۹۳ به صورت رسمی فعالیت خود را در حوزه آموزش تخصصی سینما آغاز کرد. این مدرسه تلاش کرد تا با شناسایی و آمورش استعدادهای درخشان و نخبه در حوزه سینما هنرجویانی را از سراسر کشورتحت آموزش خود قرار دهد، کارگاه‌های متعددی را برگزار کند و به ارتقای فهم سینمایی و پر کردن فاصله‌ی سینمای عملی آموزشگاه‌ها و تئوری دانشگاه‌ها کمک کند.
این مدرسه هربار با تغییر مدیریت سازمان سینمایی دچار چالشهایی شد و در نهایت در زمان ریاست حسین انتظامی به دنبال طرح کوچکسازی و چابکسازی سازمان سینمایی این مدرسه به فعالیت خود پایان داد و در بودجه سال ۹۸ نیز مسئولیتهایش به نهادهای دیگر زیرمجموعه سازمان سینمایی منتقل شد و دیگر هیچ ردیف بودجه و نامی از این مؤسسه آورده نشد. به گفته روح الله حسینی اکنون ساختمان مدرسه ملی سینما نیز تعطیل شده و درحال طی کردن پروسه اداری ادغام قرار گرفته است.
حالا که این مدرسه پس از حدود چهارسال به حیات و فعالیت خود پایان داده است، با روح الله حسینی گفت‌وگویی انجام شد و از سرنوشت این مدرسه، دلایل اجرای این تصمیم تا همراهی نکردن برخی سازمانها با مدرسه صحبت شد.
روح‌الله حسینی در گفت‌وگویی با ایسنا درباره ادغام این مؤسسه در زیر مجموعه سازمان امور سینمایی بیان کرد: طبیعتاً، به عنوان یکی از اعضای مؤسس و مدیر مدرسه از این اقدام خوشحال نیستم، اما با توجه به مجموعه شرایط کشور، به ویژه شرایط اقتصادی و تصمیمی که در سطح کلان برای کوچکسازی و چابکسازی دولت گرفته شده است، برای این تصمیم احترام قائل هستم.
او با بیان اینکه “ این تصمیم را یک انتخاب سازمانی می‌دانم و ضمن اینکه اصلاً از این بابت خوشحال نیستم ولی به آن احترام می‌گذارم” در پاسخ به سوال که آیا در مقابل این تصمیم مخالفت کردید، گفت: طبیعی بود که مخالف این تصمیم باشم، زیرا به تعبیری این مدرسه فرزند خودم بود. ولی سعی کردم نگاه کل نگر و منصفانه‌ای داشته باشم و بپذیرم که این تصمیم، مبرای از گرایش‌های فکری و خطی است و تصمیمی در سطح کلان است؛ هرچند شخصاً فکر می‌کنم وجود مدرسه ملی سینمای ایران در سینمای کشور می‌توانست به پیش‌برد اهداف عالی و روز سینما کمک کند و هنوز در اول راه قرار داشت. کمی هم بدشانس بودیم و آغاز فعالیتمان همزمان شد با شرایطی که دولت تصمیم گرفت بحث کوچکسازی در سازمانها و مؤسسات وابسته را جزو دستورات کاری خود قرار دهد.
حسینی که اکنون در سمت مدیرکل جشنواره‌ها و همکاری‌های بین‌المللی سازمان سینمایی فعالیت می‌کند در ادامه صحبت‌های خود بیان کرد: ما خود بیش از دیگران و منتقدین این سوال را پیش روی خود قرار می‌دادیم و می‌پرسیدیم که مدرسه ملی سینما چه باید باشد و چه تمایز و تفاوتی با دیگر نهادهای آموزشی و پژوهشی داشته باشد؛ با این حال، من در این ماجرا کسی را مقصر نمی‌دانم و همان طور که گفتم به شرایطی برخوردیم که از نظر مالی و اقتصادی مشکلاتی برای کل جامعه، دولت و سازمان و وزارت ارشاد به وجود آمده بود.
وی در پاسخ به اینکه آیا از نظر مدیریتی هم مخالفت‌هایی با فعالیت‌ها و برنامه‌های مدرسه می‌شد، توضیح داد: آقای دکتر انتظامی موضع منفی در قبال مدرسه نداشت و ایشان هم طبق یک جمعبندی کلان و سازمانی عمل کرد؛ اکنون هم ساختمان خیابان شریعتی فعالیت‌هایش متوقف شده و در حال انجام تشریفات قانونی ادغام است.
این استاد دانشگاه با اشاره به اینکه “ به زعم کسانی که بویژه این اواخر با مدرسه همکاری داشتند، در مدرسه ملی سینما موازی کاری نداشتیم” عنوان کرد: اگر من نظام آموزشی و آکادمیک را تجربه نکرده بودم، و پیش از تأسیس مدرسه تجربه‌ی آشنایی و ارزیابی مراکز مختلف آموزش سینما را از سر نگذرانده بودم، آن وقت شاید می‌شد گفت که مدرسه را در موازات این مراکز و نهادها و با همان خصایل و کارکردها، تأسیس کرده یا راهبری می‌کنم.
مدیرعامل مدرسه ملی سینما تاکید کرد: اغلب کشورهای صاحب سینما، مرکزی مشابه دارند که به مدد آن در حوزه آموزش و پژوهش و تربیت یا بازآموزی سینماگران خلاق و بادانش و پیشرو کار و سرمایه گذاری می‌کنند.
او با بیان اینکه “توضیح راجع به اینکه مدرسه در مرحله اجرا در چه شرایطی بود و چه بازخوردی داشت را باید با توجه به شرایط مختلفی سنجید”، گفت: همین که خیلی از نهادها با ما همکاری نکردند و حضورمان را نپذیرفتند و از همان ابتدا ساز مخالف زدند در پیگیری فعالیت و پیش برد اهدافی که برایش برنامه‌ریزی کرده بودیم، مؤثر بود. اگر مجموعه عقلا و صاحبان سینما با این رویکرد که یک مرکز پژوهشی و آموزشی در سطحی عالی و با هدف توسعه‌ی زبان و مرزهای سینمای ایران، باید وجود داشته باشد، همراهی و همکاری می‌کردند، قطعاً این اتفاق نمی‌افتاد. با این حال باز هم تاکید می‌کنم در این شرایط کسی را مقصر نمی‌دانم زیرا اینقدر موضوعات مهم‌تر و معضلات پیچیده‌تری وجود دارد که احتمالاً رسیدگی به وضع مدرسه ملی سینما در مقابلشان هیچ است.
حسینی در پایان صحبت‌های خود گفت: بخشی از فعالیت‌ها و وظایف مدرسه به خانه سینما منتقل شده و خانه سینما قرار است برای دانش افزایی و بخشی از مأموریت‌های مدرسه در ارتباط با صنوف اقدام کند.
در ادامه این گزارش، رمضانعلی حیدری خلیلی معاون توسعه مدیریت و منابع سازمان سینمایی در گفت‌وگویی که مدتی قبل با ایسنا انجام داد، درباره طرح چابکسازی سازمان سینمایی که منجر به ادغام مدرسه ملی سینما و همچین مؤسسه رسانه‌های تصویری شده است، توضیح داد: طرحی که در سازمان سینمایی برای چابک سازی و صرفه جویی انجام شده، روشی اتخاذ شد تا بتواند مدیریت و هزینه پشتیبانی فعالیت‌ها، هم قابل کنترل شود و هم قابل ارزیابی تا به نوعی بتوانیم این بخش از هزینه‌ها را کاهش دهیم. سال گذشته (۹۷) سازمان سینمایی یکی از معاونت‌هایش که در خیابان فاطمی ساختمان مستقلی داشت را به ساختمان اصلی سازمان سینمایی منتقل کرد تا ضمن تسهیل مدیریت امور، هزینه‌ها کاهش پیدا کند. یا در اقدامی دیگر در جدول بودجه‌ای سال جدید، نامی از مؤسسه رسانه‌های تصویری یا مدرسه ملی سینما وجود ندارد. این اتفاق می‌تواند باعث شود تا بتوانیم با استفاده حداکثری از ظرفیت نهادی مؤسسات موجود به اجرای وظایف و مأموریت‌های سازمان با هزینه کمتر بپردازیم.
او همچنین با تاکید بر اینکه “مأموریت‌های مؤسسه رسانه‌های تصویری و مدرسه ملی سینما ادامه دارد” بیان کرد: درست است که در جدول بودجه سال جاری سینما، مؤسسه رسانه‌های تصویری و مدرسه ملی سینما به صورت جداگانه آورده نشده، اما مأموریت‌ها و وظایف آن به موسساتی که فعالیت دارند و نیز به ستاد سازمان منتقل شده تا اختلالی در فعالیت‌های سینمایی پیش نیاید. مثلاً یکی از فعالیت‌های مدرسه ملی سینما در سال گذشته تأمین نیازهای آموزشی فعالان حرفه‌ای سینما یعنی صنوف بود که این فعالیت در سال‌جاری با عاملیت خانه سینما و نظارت معاونت توسعه فناوری و مطالعات سینمایی اجرا خواهد شد. مؤسسه رسانه‌های تصویری یکی از فعالیت‌هایش اداره ستاد صیانت و جلوگیری از عرضه غیر مجاز آثار سینمای کشور بود که این وظیفه به دلیل ماهیت حاکمیتی آن به معاونت ارزشیابی و نظارت سارمان منتقل شد تا با همکاری مؤسسه سینماشهر و مشارکت صنوف سینمایی و سایر نهادهای ذیربط اجرا شود. این اقدامات اصلاحی و کوچکسازی ساختارهای سینمایی ضمن کاهش و صرفه‌جویی هزینه‌های سربار، باعث تسهیل روند اجرایی فعالیت‌ها و افزایش سهم اعتباری فعالیت‌های اصلی سینما خواهد بود و طبیعتاً به نفع سینمای کشور است.
درنهایت می‌توان گفت هر تصمیمی که در سینما گرفته می‌شود برایش هزینه‌های بسیاری چه از نظر صرف هزینه و چه زمان پرداخته می‌شود بنابر این اگر قرار باشد هریک از این تصمیمات بر اساس سلایق شخصی، شرایط نابسامان موجود و … اجرایی شود و یا فعالیت نهاد و سازمانی متوقف شود، نمی‌توان آینده خوبی را شاهد بود و حتی امکان برنامه ریزی های بلند مدت نیز برای تمامی فعالان در این حوزه گرفته می‌شود.
