پایگاه خبری تئاتر: بحران کرونا از اسفند ماه سال گذشته وارد کشور شد و به طور کلی تمامی فعالیت‌های فرهنگی و هنری از جمله تئاتر، سینما و موسیقی را تحت الشعاع خود قرار داد. اتفاقی که به اذعان بسیاری از هنرمندان تاثیری طولانی مدت بر بدنه فرهنگی هنری کشور خواهد داشت.
تعطیلی دو ماهه سالن‌های سینما، تماشاخانه‌های تئاتر و سالن‌های برگزاری کنسرت باعث شده تا بسیاری از هنرمندان این عرصه‌ها با وضعیت بد مالی و معیشتی روبرو شوند، البته بخش بسیار کوچکی از جامعه هنرمندان از جمله بازیگران چهره شاید هزینه گذران ماه‌ها تعطیلی را داشته باشند، اما اکثر بازیگران غیر چهره به صورت پروژه‌ای مشغول به فعالیت هستند و طی دو ماه گذشته هیچگونه درآمدی نداشته اند.
حال پس از گذشت دو ماه و گذر از دوره بحرانی بیماری کرونا مسئله‌ای بزرگ پیش روی عرصه هنر و فرهنگ و همچنین مسئولین فرهنگی کشور قرار گرفته و آن هم نوع و شیوه درست بازگشایی مراکز فرهنگی و آغاز دوباره فعالیت‌های هنری است. اتفاقی که شاید به اندازه کرونا خطر جانی و مالی نداشته باشد، اما به طرز فاحشی می‌تواند به ادامه روند معیوب معیشت منجر شود، با توجه به ادامه فرآیند روانی خروج از بیماری کرونا در جامعه بدون شک باید تمهیداتی ویژه برای اعتمادسازی بین مخاطبان هنر‌های مختلف لحاظ شود.
به عنوان مثال چگونگی بازگشایی سالن‌های سینما و تماشاخانه‌های تئاتر چالشی بزرگ برای اداره این نهاد‌های هنری و فرهنگی محسوب می‌شود، اینکه این سالن‌ها باید در چه بازه زمانی، با چه تعداد مخاطب و چند سانس میزبان مخاطبان باشند.
این چالش همچنان از سوی مهمترین نهاد فرهنگی کشور یعنی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بدون پاسخ مانده و سازمان سینمایی و همچنین مرکز هنر‌های نمایشی نیز راهکاری مستند نسبت به چگونگی بازگشایی سالن‌های خود ارائه نداده اند.
اتفاقی که بازگشایی مراکز فرهنگی را همچنان در هاله‌ای از ابهام قرار داده این است که چرا هیچکدام از مسئولین فرهنگی این حوزه‌ها نظری قابل تامل نسبت به این امر نداده اند، البته چندی پیش راهکاری از سوی وزارت بهداشت اعلام شد که به واسطه غیر اصولی بودن به سرعت پس گرفته شد.
حال باید دید که چگونه می‌توان به ادامه فعالیت تئاتر و سینما امیدوار بود، شاید کم کردن سانس‌های نمایش آثار سینمایی و تئاتری یک راه حل برای شروع دوباره این فعالیت‌ها باشد، از طرفی کاهش مخاطبان سینما و تئاتر و ایجاد فاصله بین صندلی‌ها هم نظر دیگری است که اکثرا در مورد آن صحبت می‌شود.
اما در این میان نکته مهم آنجاست که اگر قرار بر بازگشایی سالن‌های سینما و تئاتر با کم شدن مخاطبان باشد، چه شخص و یا نهادی ضرر حاصل از کم بودن مخاطبان را می‌دهد؟ آیا دولت هزینه صندلی‌های خالی سالن‌های تئاتر و سینما را تقبل می‌کند و در کل در این شرایط کدام آثار اکران یا نمایش خود را قبول می‌کنند.
از سویی دیگر رعایت اصول بهداشتی چالشی بسیار بزرگ در بازگشایی سالن‌ها خواهد بود، بدون شک در صورت وجود تماشاگران در سالن‌های تئاتر و سینما، حال به هر تعداد ملزم به این است که پس از خروج آن‌ها از سالن تمامی صندلی‌ها، محوطه اجرا و لابی به طور کامل ضد عفونی شود، حال سوال آنجاست که مسئولین سالن تا چه امکان مالی فراهم آوردن این امکانات را دارند و تا چه حد می‌توان این ضد عفونی را به صورت استاندارد انجام داد؟
از سویی مخاطبان تئاتر، سینما و یا کنسرت باید پیش از ورود به سالن هم ضد عفونی شوند، این مراحل بهداشتی هزینه بالایی در پی خواهد داشت و باید دید آیا نهادی از سوی وزارت ارشاد و بهداشت در این امر کمک بهداشتی و یا مالی خواهد کرد یا خیر.
