باورِ کدام برای‌مان سخت‌تر است، این‌که در هر نوبت بازدید از کاخ عالی‌قاپو و برای حفظ ایمنی بنای صفوی، تعدادِ انگشت‌شماری از بازدیدکنندگان می‌توانند وارد شوند، یا گروه موسیقی پاپ که با ابزارآلات و سر و صدای الکتریکی بلندشان به همراه تیمِ همراه! در شرایط کرونایی به ایوان عالی‌قاپو می‌روند! تا به نام خلیج‌فارس و هفته فرهنگی اصفهان این بار این بنای تاریخی را زیر هجمه‌ها ببرند.
«کاخ-موزه سعدآباد»، «تخت‌جمشید»، «کاخ-موزه گلستان»، «عمارت مسعودیه»، «باغ ارم شیراز» «مجموعه گنجعلی‌خان کرمان»، «کاخ چهلستون» و «کاخ-موزه نیاوران» از نمونه محوطه‌ها و بناهای تاریخی هستند که برای برگزاری یکی از پرسر وصداترین و در بیشتر مواقع، شلوغ‌ترین رویدادهای فرهنگی انتخاب می‌شوند؛ انتخاب‌هایی که معمولا بین کاخ موزه‌های مهم در سال‌های گذشته بیشتر در تهران و مدتی است به تقلید از دیگر کشورها در هر نقطه‌ی تاریخی که دم دست‌شان است، برگزار می‌کنند، بدون توجه خاصی به قوانینی که آن کشورها برای چنین اجراهایی دارند.
گویا فقط تقلید را یاد گرفته‌ایم، بدون هر گونه آموزشی. اما این‌جا کاخ عالی‌قاپوست، بنایی نفیس و از مجموعه ثبت جهانی شده میدان نقش جهان اصفهان که شاید هنوز نشانی از رگه‌های داربست‌هایی که چیزی حدود یک دهه روی تنه‌اش نقش بسته بود، بر خود دارد. داربست‌هایی‌که به مرمت و استحکام‌بخشی این کاخ کمک کردند، تا حالا مدیریت شهری حتما با مجوزهای لازم، روی ایوان آن کنسرت برگزار کند، برای روزهایی که هفته فرهنگی اصفهان نامیده و همزمانی‌اش با روز ملی خلیج‌فارس پاس داشته شود، اما بی‌توجه به فضایی که برای برگزاری کنسرت انتخاب می‌شود.
در طول چند روز گذشته صفحه فرهنگی اصفهان در فضای مجازی با تبلیغ اجرای زنده کنسرت یک خواننده پاپ که اتفاقا با توجه به ویژگی ها حنجره اش، عادت دارد اجراهای پر سر و صدا و کرکننده‌ای داشته باشد، این خبر را به طور دائم منتشر می‌کند. زمان موعود می‌رسد، کنسرت برگزار می‌شود، گروه کار خود را می‌کند و از سوی دیگر برخی افراد مشخص برای اجرا به صورت حضوری و لابد با رعایت موازین بهداشتی دعوت می‌شوند.
جمعیتی که لایوهای اینستاگرام نشان می‌دهد، کم هم نیستند؛ علاوه بر صدایی که باید به گوش همه برسد! هر چند در فضای نقدی که بعد از قرار دادن بخش‌هایی از کنسرت در فضای اینستاگرام مطرح شد، برخی متولیان برگزاری‌اش سعی کردند با یادآوری قرار داشتن تالار موسیقی در فضای کاخ، آن را موجه جلوه دهند، اما به نظر می‌رسد آن‌ها از یاد بردند که علاوه بر ویژگی های استحکامی بنا در آن زمان و حالا پس از گذشت چندصد سال، در آن زمان آلات موسیقی چه بودند و حالا در کنار وسایل صوتی گوشخراش عصر مدرن، چه آلاتی نواخته می‌شود.
نکته‌ی جالب توجه در این اتفاق و بعد از نقدهای مطرح شده، حذف همه‌ی مطالب منتشر شده از این کنسرت در فضای مجازی و در چند صفحه شخصی بود که مشخص نیست بر چه اساسی انجام شد.
در کنار همه این اتفاق ها، یک پرسش دیگر از سوی برخی دوستداران و منتقدان به این پروژه مطرح می‌شود و آن این‌که چرا فضای دیگری حتی در فضای باز میدان نقش جهان برای این اجرا در نظر گرفته نشد، چه اصراری برای این کار در آن فضا بود؟
اتفاقی که محمدرضا کارگر – مدیر اداره کل موزه‌ها – حتی در سال 1386 و در زمانی که مدیریت موزه ملی ایران را بر عهده داشت، آن را مناسب نمی‌دید، او 13 سال قبل به ایسنا اعلام کرده بود «تبدیل شدن این کار (برگزاری کنسرت برای کاخ -موزه‌های تهران) به‌صورت یک عادت، بسیار نامناسب برای کاخ – موزه‌های تهران» است، اما به نظر می‌رسد وی حالا دیگر این اقدام را اتفاق نامناسبی نه تنها برای تهران که برای دیگر بناهای تاریخی کشور هم نمی‌داند. اتفاقی که تا پیش از این از نگاه این مقام مسوول، «باعث بروز مشکلاتی می‌شد، چون به‌دنبال ایجاد نشدن فضاهای مناسب بخواهند از این مسکن به‌طور مداوم استفاده کند.»، پیش‌بینی که حالا گریبان بناهای تاریخی اصفهان را گرفته است.
