مدتی است ایجاد حصار برای تعیین حریم تئاتر شهر به بحثی جدی در اداره کل هنرهای نمایشی تبدیل‌شده است، موضوعی که علی‌رغم ضرورت اجرای آن بیشتر از یک اقدام کارشناسی شده به یک عملیات رسانه‌ای شباهت دارد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، بحث حذف حصار و نرده‌های شهر تهران در حوالی دهه هفتاد انجام شد که طی آن حصار تئاتر شهر در پارک دانشجو حذف شده و این ساختمان جزئی از محوطه پارک دانشجو شد، از آن زمان تاکنون نظرات متفاوتی در مخالفت و یا موافقت با این اقدام شکل گرفت.
حال بعد از گذشت 2 دهه از این اتفاق جو وسیع رسانه‌ای برای بازگشت این حصار به محوطه تئاتر شهر به راه افتاده و هنرمندان بسیاری در این رابطه نظر موافق داده‌اند.
رضا بابک، احترام برومند، قطب‌الدین صادقی، بهروز غریب‌پرور، منیژه مُحامدی، هادی مرزبان، علی نصیریان، حمیدرضا نعیمی، ایرج راد و شمار دیگری از اهالی تئاتر ازجمله چهره‌های شناخته‌شده هستند که در روزهای اخیر بر بازگشت حریم تئاتر شهر تأکید کرده‌اند.
هرکدام از هنرمندان و مدیران دولتی دلیلی برای نظر خود ارائه کردند؛ جلوگیری از آسیب رسیدن به ساختمان تئاتر شهر، عدم ایجاد مزاحمت برای اهالی تئاتر توسط اوباش پارک دانشجو و ایجاد زیبایی بصری در محوطه تئاتر شهر ازجمله دلایلی است که برای ضرورت حصارکشی گفته می‌شود.
در مقابل تمامی این موارد و بعد از جو رسانه‌ای ایجادشده، نمایندگان شورای اسلامی شهر تهران و همچنین پرویز حناچی شهردار تهران نظراتی را در رد لزوم انجام این کار ارائه دادند.
پرویز حناچی، شهردار تهران، روز پنج‌شنبه 14 اسفندماه در پاسخ به سؤالی درباره «حصارکشی» در اطراف تئاتر شهر گفت: «هیچ کار غیر کارشناسی انجام نمی‌شود. تئاتر شهر یکی از مفاخر دوره معماری معاصر است. اما تداخل عملکردهایی که در اطراف آن قرار دارد و حفاظت از تئاتر شهر به‌صورت کارشناسی، بحث‌هایی شده اما هنوز هیچ اقدامی صورت نگرفته است.»
زهرا نژاد بهرام، حجت نظری، علی اعطا و محمد علیخانی ازجمله اعضای شورای شهر تهران بودند که با حصارکشی در اطراف تئاتر شهر مخالفت کردند.
زهرا نژاد بهرام دراین‌باره اظهار کرد: «مثل این است که پل‌های عابر پیاده را تعطیل کنیم چون ممکن است آسیب اجتماعی داشته باشد.»
همچنین علی اعطا سخنگوی شورای شهر تهران هم گفته بود «حصر تئاتر شهر تیر خلاص به قلب فرهنگی پایتخت است. نمی‌شود از یک‌سو، شعار ساماندهی ولیعصر و ثبت جهانی آن را مطرح کرد اما از سوی دیگر به تنگ‌تر کردن عرصه عمومی بلافصل آن چراغ سبز نشان داد؛ این‌ها باهم نمی‌خواند.»
شاید گفته شود که برخی از این نظرات به دلیل عدم آگاهی اعضا شورای شهر با فضای تئاتر باشد، اما مخالفان انجام این طرح میان هنرمندان تئاتری هم وجود دارند.
برای مثال چندی پیش امید طاهری، منتقد تئاتر و نمایشنامه‌نویس در صفحه اینستاگرام خود با انتشار پستی به این موضوع واکنش نشان داده و نوشته بود: «تئاتر شهر باید حضور بی‌واسطه در شهر داشته باشد، گیریم که چند معتاد هم شبانه بیایند و آنجا آتش روشن کنند، یعنی توان دور کردن این افراد وجود ندارد؟ پس چرا در آنجا نگهبان و دوربین مداربسته وجود دارد؟ حتماً باید حصاری که ما نمی‌دانیم چیست، بتن است یا سیم‌خاردار در آنجا کشیده شود؟ دسترسی مردم ازآنجا قطع شود و آنجا هم مانند تالار وحدت به یک فضای «لاکچری» تبدیل شود؟»
حال نکته قابل‌ذکر این است که علی‌رغم لزوم و یا عدم لزوم حصار کشی و تعیین حریم تئاتر شهر، به نظر نوع فعالیت‌های اداره کل هنرهای نمایشی در روزهای پایانی سال 99 در جهت انجام این مهم تا پایان سال بیش از آن‌که کمکی برای حل مشکلات تئاتر شهر باشد، فضا را برای آن متشنج می‌کند.
در شرایطی که به‌احتمال‌زیاد زمان زیادی از عمر مدیریت قادر آشنا بر مسند اداره کل هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد نمانده است، این حجم از عملیات رسانه‌ای برای حصار کشی محوطه تئاتر شهر حتی به فرض لزوم اجرای آن کار را برای کارشناسی دقیق و اقدام توسط مدیرکل بعدی هنرهای نمایشی دشوار خواهد کرد.
شهردار تهران در مصاحبه خود تأکید کرده بود که «هر اقدامی که بخواهد صورت گیرد مبتنی بر مطالعات کارشناسی است.» و شاید بعید نباشد که پشت وانه این طرح تنها مصاحبه و اظهارنظر باشد تا کار کارشناسی شده.
تا این زمان حتی هیچ طرح و خبری از شکل و شمایل حصار تئاتر شهر مطرح نشده و تنها مذاکرات بر سر کشیدن حصار است.
حال به نظر می‌رسد اگر فقط کمی کار کارشناسی هنری در رابطه با حریم تئاتر شهر انجام شود راه‌حلی بهتر از حصار کشی برای حفظ این حریم پیشنهاد شود و یا دست‌کم شیوه اجرایی ایجاد حصار تدبیر شده تا کمترین آسیب و بیشترین نفع را داشته باشد.
