پایگاه خبری تئاتر: نمایش خیابانی در قیاس با دیگر گونه‌های هنری این امتیاز را دارد که می‌تواند بدون واسطه با تماشاگر خود رو به رو بشود. نمایشگر خیابانی قرار نیست در سالن اجرا به انتظار بنشیند. او به دل ماجرا می‌زند و مخاطب را به سوی خود می‌خواند.
این ویژگی سبب شده در بسیاری از کشورها و نه فقط کشورهای پیشرفته بلکه در پاکستان و افغانستان که همسایگان‌مان هستند، نمایش خیابانی به عنوان ابزاری آموزشی و آگاهی‌بخش مورد استفاده قرار بگیرد و در فرهنگ‌سازی به کار بیاید ولی در کشور ما سال‌هاست این ویژگی تئاتر خیابانی کمرنگ شده و این رشته بیشتر جنبه مناسبتی و جشنواره‌ای پیدا کرده است.
دوران کرونا اما می‌توانست فرصتی باشد برای جبران مافات. این دوران بهترین زمان بود تا با همکاری وزارت بهداشت، نمایش‌های خیابانی گوناگونی برای آموزش عموم مردم در برخورد با کرونا و فرهنگ‌سازی در این زمینه اجرا کنیم. اتفاقی که به یک بازی چند سر برد تبدیل می‌شد. از سویی فرهنگ‌سازی صورت می‌گرفت و از طرف دیگر زمینه‌ای برای اشتغال و کسب درآمد فعالان این رشته فراهم می‌کردیم و بخشی از بودجه تئاتر را که قرار است صرف تولید نمایش شود، در این راه هزینه می‌کردیم ولی از آنجا که ما استاد هدر دادن فرصت‌ها هستیم، در این مقطع هم نشان دادیم همچنان در این زمینه مهارت داریم.
اما آنچه بیش از پیش، پرداختن به تئاتر خیابانی و دغدغه‌های فعالان آن را ضروری می کند، نامه سرگشاده 280 فعال این رشته از سراسر کشور است که اعتراضات متعددی را نسبت به وضعیت برنامه‌ریزی و همینطور ضعف مدیریت دفتر تئاتر خیابانی در مرکز هنرهای نمایشی مطرح کرده‌اند.
