کوروش نریمانی نویسنده، کارگردان و بازیگری است که او را بیش از هر چیز به استمرارش در تولید و اجرای آثار کمدی می‌شناسیم؛ چه در تئاتر و چه سینما و تلویزیون. با او درباره تنوع ژانر در نمایشنامه‌نویسی ایران، تاثیر سانسور و محدودیت‌ها بر تولید آثار نمایشی متنوع و خلاقانه و همچنین نمود شرایط اجتماعی در نمایشنامه‌های ایرانی گفتگو کردیم که مشروح آن را می‌توانید در ادامه بخوانید:
تئاتر در بیش از یک سالی که گذشت، دچار رکود جبران‌ناپذیری شد؛ خیلی‌ها در این مدت دست از کار کشیدند و خود را به جریان ناامیدی سپردند. شما این روزها مشغول چه کاری هستید؟
من الان مشغول فیلمنامه‌نویسی برای یکی دو سریال هستم که طبق قراردادم نمی‌توانم درباره‌شان حرف بزنم. خوشبختانه تا جایی که توانستم تلاش کردم فعال باشم و توصیه‌ام به جوان‌ترها از قبل همین بوده که فکر نکنند نابود شده‌اند. البته باید توجه داشت که فضای آموزشی و دانشگاه‌های ما مخصوصا در یک دهه اخیر دچار نقطه ضعف عمده‌ای بوده‌اند مبنی بر اینکه خیلی کم به مهارت‌ها پرداخته‌اند و بیشتر آموزش‌هایشان صرفا تئوریک و بر اساس جزوه‌ها بوده است و آموزش تئاتر و سینما خیلی سرسری گرفته شده. این است که دانشجو و هنرجوی ما مثل سابق، وقتی فارغ‌التحصیل می‌شود صاحب مهارتی نخواهد شد یا کم‌تر این مهارت را به دست می‌آورد.
از استعداد و تخیل که بگذریم، هنرورز باید صاحب چند مهارت بشود و از فضای آموزشی بیرون بیاید؛ وقتی مهارت داشته باشید در وضعیتی مانند کرونا از مهارت دیگرتان استفاده می‌کنید و دیگر معطل این نمی‌شوید که آیا سالنی باز خواهد شد یا نه؟ فیلمی ساخته خواهد شد یا نه؟ به هر حال زندگی را یک‌جوری می‌گذرانید تا شرایط مساعد شود. به نظر من کرونا نقطه ضعف‌هایمان را به ما نشان داد و ضعف‌هایی را که ساختار فضای هنری و فرهنگی ما دارد عیان کرد. چنین وضعیتی باعث شده که متاسفانه خیلی از بچه‌های تئاتری الان در مضیقه قرار بگیرند و به خاطر محدودیت‌های مهارتی که دارند، کم‌تر بتوانند در شاخه‌های مختلف کار کنند. البته بعضی هم خوشبختانه صاحب مهارت‌هایی بوده‌اند و کارهای دیگری را شروع کردند.
