20.02.1402 شرق
در فرهنگ عمومی ما به کسانی که ظاهر و باطن‌شان شبیه به هم نیست منافق می‌گویند. منافق یعنی کسی که رفتارش در ملاعام با خلوتش تفاوت دارد. یعنی کسی که در ملاعام تظاهر به برخی کار‌ها می‌کند و، چون به خلوت
می‌رود رفتارش تغییر می‌کند. اگر این بازیگران به حجاب اعتقادی نداشته‌اند، پس تمام این سال‌ها با رفتاری منافقانه و ریاکارانه و برای کسب درآمد در سریال‌ها و فیلم‌های حکومتی بازی کرده‌اند؟
به گزارش شبکه شرق، بازیگرانِ کشف حجاب کرده این روزها، بیشترشان سابقه همکاری با صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران داشته‌اند یا در سینما در فیلم‌هایی بازی کرده‌اند که سرمایه‌گذارشان نهاد‌های حاکمیتی‌ای مثل حوزه هنری و فارابی بوده‌اند.
باید به این بازیگران گفت چطور آن زمان که در مقابل دوربینِ کارگردانان تلویزیون می‌رفتید و پول‌های خوب می‌گرفتید، دغدغه‌ای نسبت به وضع حجاب نداشتید و حالا که از گود دور مانده‌اید و کسی به شما نقش نمی‌دهد ناگهان روسری از سر برمی‌دارید.
کتایون ریاحی باید توضیح بدهد زمانی که در سریالی دینی و مذهبی با کارگردانی ارزشی به نام «فرج‌الله سلحشور» در «یوسف پیامبر» همکاری می‌کرد، گلایه‌ای نسبت به وضع موجود نداشت. همان زمان مرحوم سلحشور نسبت به فساد و روابط ناسالم در سینما گله و شکایت داشت و اگر ادعای آزادگی دارید، چرا آن زمان پشت او قرار نگرفتید و نسبت به فساد در سینما معترض نشدید تا بعد‌ها گندِ فساد در سینما را خودتان با جنبش می‌تو در بیاورید.
یا چرا زمانی که کتایون ریاحی در سریال مذهبی دیگری به نام «شب دهم» مقابل دوربین می‌رفت، دغدغه خاصی نسبت به مذهب و مسئله حجاب نداشت و حالا که دیگر پیشنهاد خاصی ندارد و می‌داند از قِبَلِ بازی در سریال‌ها پولی به جیب نمی‌زند خودش را در قامت یک معترض نشان می‌دهد.
باران کوثری نیز روزگاری در سریال‌های مناسبتی تلویزیون بازی می‌کرد و برای نقش‌هایش چادر بر سر می‌انداخت و مشکلی با این قضیه نداشت. اگر باران کوثری اعتقادی به حجاب نداشت پس چرا رفتاری ریاکارانه انجام داد و در سریال‌هایی بازی می‌کرد که مجبور باشد بر خلاف میل باطنی‌اش چادر بر سر کند.
هنگامه قاضیانی نیز وضعیتی مشابه همین بازیگران دارد. او در فیلم‌هایی با مضامین دفاع مقدس بازی کرده و تهیه کننده بعضی از این فیلم‌ها هم نهاد‌های حاکمیتی مثل حوزه هنری بوده‌اند. قاضیانی در فیلم «دلبری» که زمان زیادی از ساختش نمی‌گذرد در نقش همسر یک جانباز، در چندین سکانس با پوشش چادر مقابل دوربین قرار گرفت و اعتراضی به این مسئله نکرد. شاید، چون آن زمان پول‌های نهاد‌های حاکمیتی به آن‌ها می‌رسید، چادر سر کردن مشکلی نداشت.
هانیه توسلی هم زمانی با بازی در سریال‌های مناسبتی تلویزیون که در ماه رمضان پخش می‌شد به شهرت رسید. او در سریال «میوه ممنوعه» بازی کرد و احتمالا، چون آن زمان به خاطر مشهور شدن به بازی در سریال‌های تلویزیون نیاز داشت، همکاری با دولت و حاکمیت را چیز بدی نمی‌دید.
شقایق دهقان و بازیگران دیگری که امروز در داخل و خارج کشور همراه با اپوزیسیون به دنبال کشف حجاب دختران ایرانی هستند، در کارنامه‌شان سابقه همکاری با تلویزیون را دارند و باید توضیح بدهند آن زمان که با صداوسیما همکاری داشتند چرا نسبت به مسائل سیاسی و اجتماعی ساکت بودند.
مردم این دوگانگی سلبریتی‌ها را باور نمی‌کنند. رفتار آن‌ها در طول این مدت ریاکارانه بوده است. آن‌ها زمانی که منفعت‌شان حکم می‌کرده طوری رفتار می‌کردند و حالا که پروار شده‌اند و نفعی در کار با تلویزیون ندارند، رفتار‌هایی خلاف عرف و شرع انجام می‌دهند.
در فرهنگ عمومی ما به کسانی که ظاهر و باطن‌شان شبیه به هم نیست منافق می‌گویند. منافق یعنی کسی که رفتارش در ملاعام با خلوتش تفاوت دارد. یعنی کسی که در ملاعام تظاهر به برخی کار‌ها می‌کند و، چون به خلوت می‌رود رفتارش تغییر می‌کند. اگر این بازیگران به حجاب اعتقادی نداشته‌اند، پس تمام این سال‌ها با رفتاری منافقانه و ریاکارانه و برای کسب درآمد در سریال‌ها و فیلم‌های حکومتی بازی کرده‌اند؟
تمام این بازیگران باید توضیح بدهند چطور آن زمان که پول‌های خوبی به حساب‌شان واریز می‌شد، ضدیت و مشکلی با حجاب و قوانین کشور نداشتند و حالا که همکاری‌شان قطع شده ناگهان به همه چیز معترض شده‌اند. درکِ این رفتار دوگانه برای مردم سخت است. آن‌ها باید به طور شفاف درباره پول‌هایی که گرفته‌اند و رفتار‌هایی که داشته‌اند، صحبت کنند و دست از دوگانگی در رفتار‌ها و ریاکاری‌هایشان بردارند.
