چند روزی منتظر ماندم تا در باره جشن حافظ و حواشی شرم آوری که برایش پدید آورده بودند چند خطی بنویسم.
این تاخیر چند روزه دو دلیل داشت:
دلیل اول آنکه قصد داشتم کمی عصبانیتم از این تفکر متحجر که به اشتباه و بر اساس قانون نانوشته ای خود را بانی فرهنگ، جامعه، دین، سیاست و ایران می دانند کمتر شود که خیلی موفق نشدم.
فرستنده : خانم مرضیه بردبار
دلیل دومم این بود که آرزو می کردم این بار با این میزان حمایت گسترده ای که از اقشار مختلف جامعه هنری و همانند همیشه ، همراهی بی نقص مردم از این اتفاق هنری شکل گرفت، جواب کوبنده ای از وزارت ارشاد می شنویم یا نه که خداروشکر این اتفاق افتاد و نشریه ای که کاری جز صدور بیانه های مختلف بر خلاف خواسته مردم تاکنون نداشته و من شرم دارم که نام صاحبان قلم را با آنها پیوند دهم فهمید که دوره شان به سر آمده و نمی توانند هر یاوه ای را در مورد کسانی که دلشان برای مردم می تپد به زبان و قلم بیاورند. جشنی که برای هنر بر پا می شود و با نام حافظ مزین است با این کلمات ناپاک شما زیر سوال نمی رود.
