وضعیت برگزاری برنامه‌های فرهنگی و هنری همزمان با شیوع ویروس کرونا در کشور در برهه‌های زمانی گوناگون و متناسب با افزایش یا کاهش میزبان مبتلایان، تغییر می‌کرد؛ اما در مجموع به غیر از یک ماه تعطیلی اجباری، فعالیت گالری‌ها منوط به نداشتن مراسم افتتاحیه و رعایت کلیه پروتکل‌های بهداشتی اعلام شد.
در این میان بسیاری از گالری‌ها به تصمیم شخصی و در راستای جلوگیری از شدت افزایش شمار مبتلایان به بیماری کووید _۱۹، یا فعالیتشان را به فضای مجازی محدود کردند یا اینکه تعطیل شدند. آن دسته از گالری‌هایی هم که برگزاری نمایشگاه‌های حضوری را انتخاب کرده بودند، به دلیل شرایط حاکم بر جامعه، طبیعتا با استقبال قابل قبول و شایسته‌ای مواجه نشدند.
از سوی دیگر شیوع جهانی ویروس کرونا و قرنطینه خانگی باعث شد که پای کرونا به مضمون برخی از آثار هنری نیز راه پیدا کند. از همان ابتدا برخی از هنرمندان ایرانی و خارجی شروع به خلق آثاری کردند که به صورت مستقیم یا غیرمستقیم به موضوع کرونا و شرایط اجتماعی حاصل از آن اشاره داشت؛ از جمله این هنرمندان می توان به آثار ابراهیم حقیقی (هنرمند گرافیست)، کامبیز درم بخش (هنرمند کارتونیست) و بهزاد شیشه گران (هنرمند نقاش و گرافیست) اشاره کرد.
در همین راستا برخی از نمایشگاه های هنری حضوری و مجازی نیز در این ایام با موضوع کرونا به روی دیوار گالری ها رفتند تا رد پای کرونا را در تاریخ هنر معاصر به جای بگذارند.
