هوشنگ استوار، از موسیقی‌دانان پیشرو ایران و نوازنده پیانو، چهار ماه پیش در تاریخ هفتم ژانویه ٢٠١۶ در ٨٩ سالگی در فرانسه چشم از جهان فروبسته است، اما این خبر را فریده بهبود، همسر او روز گذشته به رسانه‌ها اعلام کرده است.
هوشنگ استوار، موسیقیدان فقید ایرانی و نوازنده پیانو
هوشنگ استوار در اواخر زندگی‌اش از سرطان لوزالمعده رنج می‌برد و برای معالجه در بیمارستانی در پاریس بستری بود.
او در آهنگسازی از امپرسیونیست‌های فرانسوی تأثیراتی پذیرفته بود. استوار در استفاده از شگردهای آهنگ‌نویسی غربی هیچ محدودیتی قائل نبود. او معتقد بود برای آنکه یک قطعه موسیقی هویت ایرانی داشته باشد، الزاماً نباید از سازهای سنتی استفاده کرد. ساز به نظر او وسیله و ابزار بود و اعتقاد داشت که از همه این ابزارها می‌توان بر اساس نیازهای فنی در آهنگسازی استفاده کرد.
هوشنگ استوار از خردسالی، هم با موسیقی ملی و هم با موسیقی بین‌المللی آشنا شده بود. پدر و مادرش او را به هنرستان فرستادند تا مقدمات موسیقی بیاموزد. او پس از فراگیری‌های اولیه، در سال ۱۳۲۵ رهسپار سوئیس شد و در کنسرواتور ژنو نام‌نویسی کرد. اما پس از مدتی کوتاه ترجیح داد به بلژیک برود و در کنسرواتور بروکسل ادامه تحصیل دهد.
استوار یک سالی را هم در پاریس گذراند و از آموزه‌های اولیویه مسیان، موسیقیدان پیشرو فرانسوی بهره‌گیری کرد و سپس به ایران بازگشت.
استوار از سال ۱۳۳۳تا آغاز انقلاب در هنرستان عالی موسیقی استاد آهنگسازی و ارکستراسیون بود.
از میان آفریده‌های هوشنگ استوار برای پیانو می‌توان از «لالایی» و «اجاق سرد» یاد کرد. «اجاق سرد» بر اساس شعری از نیما یوشیج ساخته شده است.
استوار برای ارکستر هم آفریده‌هایی دارد که از آن میان باید از «فانتزی برای پیانو و ارکستر» و به‌ویژه از «سوئیت ایرانی» نام برد.
«سوئیت ایرانی» از آفریده‌های ماندگار هوشنگ استوار، آهنگساز فقید
