«من برای روسپیان و برهنگان می‌نویسم
برای مسلولین
خاکسترنشینان
برای آنان‌که بر خاک سرد امیدوارند
و برای آنان‌که دیگر به آسمان امید ندارند»
این شعر ِ شاعری‌ست که همواره‌ی زندگی‌اش همین‌گونه بود؛ برای روسپیان و مسلولین و خاکسترنشینان نوشت و برای آن‌هایی که بر خاک سرد امیدوارند چرا که «تو را من پیغام کردم از پس ِ پیغام به هزار آوا، که دل از آسمان بردار که وحی از خاک می‌رسد. پیغامت کردم از پس ِ پیغام که مقام تو جایگاه بندگان نیست، که در این گستره شهریاری تو؛ و آن‌چه تو را به شهریاری برداشت نه عنایت ِ آسمان که مِهرِ زمین است.»
احمد شاملو مهر ِ زمین داشت و زمینیان و دوری از ارباب ِ بی مروت ارباب ِ قدرت‌های بادآورده.
